25 Aralık 2013 Çarşamba

olsun mutluyuz

    20 yaşındayım... 2013 te başıma gelmeyen kalmadı ama genede mutlu umutlu dimdik durmam gerekiyor çünkü daha 4 buçuk aylık bir kızım var ve onun bana ihtiyacı var... O ki bana tesadüfen gelmiş bir mucize.Ben daha kendim büyüyememişken onu büyütmeye çalışıyorum.Kim bilebilirdiki bi gece tecavüze uğradığımda hamile kalıp bunu aldırma şansım olmadığında farkediceğimi şimdi diyorsununki salakmısın sen nasıl farketmedin böle bişeyi..Farketmedim farkedemedim işte herşey,m normaldi çünkü bilemedim.Farkettiğimde çalışıyordum hemde 70-90 kilo şeyleri taşıyordum.Bunca şeye rağmen o bana tutundu..Onu bırakamazdım o benim bi parçamdı sonuçta.İnsan kendinden bi parçayı nasıl öldürür,ölüme terkeder aklım almıyor...
    Ailem ilk duyduğunda beni sokağa atıcaklar bu durumdayken diye düşündüm.Ama öyle olmadı.Bana ve kızıma sahip çıktılar.
    Doğum sancılarım başlamıştı.. Annemle beraber başka bir ilçeye doğuma gittik.Burda beni tanıyorlardı hayatım burda geçmişti.Kimse bilmemeliydi.Doğumum sadece 2 0 dakika sürdü ve 3700 gr tosuncuk gibi bir kızım oldu.
   İnsan bir cana nasıl kıyabilir?Heleki o can günahsız bir melekse...Nasıl yapabilir ki bunu..Ailem başta yurda vermek istediler günlerce aynı mesele tartışıldı,ben herseferinde kızıma sarılıp ağladım.Günler bu şekilde giderken karar zamanı gelmişti annem, babam, kardeşim 'verelimyurda' dediler.Sadece dediğim tek şey 'kabullenmezseniz dilenir genede çocuğuma bakarım ' dedim odadan çıktım.
   Kabul ettiler.
   Başta hiçbirşeyimiz yoktu bir tek doğumdaannemin aldığı tulumları vardı.Ne yatıracak bi beşiği ne de giydirecek bi kıyafeti yoktu...
   Paramızda yoktu zaten...Kıtı kıtına derler ya öleydik..Bazen evde makarna bile olmaz pişircek.Nasıl bir mucizeyse; kızım geldikten sonra babamın borç verdiklerinden azda olsa bi miktarını aldık.Kızıma kıyafet aldı annem..Beşik yoktu.Kullanmadığımız bilgisayar masasını ters çevirip üzerine yorganlardan yatak yaptım..Emdi..kucağımda uyudu..oraya yatırdım
    Hala bir ismi yoktu...İsmini dayısının koymasını istedim.Dayısı ''EVRİM'' adını koydu. beraber gidip nüfusa yazdırdık...
    Kardeşim şehir dışında lise okuyor.babamın,dedemin verdiği harçlıklardan biriktirerek Evrim'e kıyafetler aldı.
    Günlerce evden çıkmadım..Aşısına bile ben götürmedim kızımı...Tam 104 gün hiç adımımı atmadım dışarı kapıdan.105. günde markete gittim ilk defa ayrıldım Evrim'in yanından.Bi tuaftı ,aklım hep ondaydı.10 dk duramadım hemen eve döndüm.
    Bayramda akrabalarımı ziyarete gidemedim..Kardeşim gitti harçlık vermişler..Harçlıklarıyla telefon alıcaktı..Telefon yerine gidip kızıma beşik almış..
    Evrim şimdi 4 buçuk aylık oldu..Aşılarına götürüyorum kendim...Paramız yok..Olsun
Allah rızkımızı verir,biz genede mutluyuz..
   

3 yorum:

  1. evrimin annesi harika bir insansın sen! çok duygulandım okurken inan... bir kere daha hayran kaldım sana. yazıyı evlenmeden doğurabilirsin'e koyabilir miyim izin verirsen?

    YanıtlaSil
  2. bu arada, bebek bakım yapım onarım diye bir blog ve facebook grubu var http://bebekyapimbakimonarim.blogspot.com.tr/
    buradaki insanlar bazen yargılayıcı olabiliyorlar "en iyi annelik bendedir" yarışına girebiliyorlar ama yardım istediğin konularda işine yarar çözümler de çıkıyor buradan. en azından bebek kıyafeti konusunda destek alabilirsin belki, facebook grubuna katılırsan (kapalı grup). evrim şimdi 6,5 aylık olmuştur, sana da tatlı tatlı gülüyordur, di mi?... 6 ayla 1,5 yaş arası bebekliğin en keyifli dönemi bence. benim için de sarıl ona!

    YanıtlaSil
  3. Allah sizin de ailenizin de minik bebeğinizin de yardımcınız olsun.

    YanıtlaSil